Ik ben vandaag weer aan het gieten op tegels. Ik gebruik dezelfde kleuren als mijn laatste, maar probeer het nog steeds op een pauw te laten lijken. Ik heb de kleuren een beetje veranderd naar een donkerdere kleur en een dieper blauw. Ik zal het op een andere manier gieten, met een flipcup als midden en wit rond de rest. Ik heb de mogelijkheid om het als een negatieve ruimte te laten, het te kantelen of zelfs te vegen. Gezien het onvoorspelbare karakter van het schenken, laat ik graag mijn opties open.
Maar kunst is wat het is, soms is wat je krijgt niet wat je verwacht. Hoe meer ik naar het eindresultaat keek, hoe minder ik het leuk vond. Ik denk dat ik te veel heb gefakkeld, en het lijkt altijd dat als ik dat doe, het wit doorkomt en meer domineert dan ik zou willen. Het overstemde eigenlijk alle rijke, donkere kleuren die ik wilde.
De verf zit nog op mijn handen, dus ik veeg hem eraf. Maar dan gebeurt er iets onverwachts. Bekijken. Het is geweldig!
Is het niet verbazingwekkend het mysterie en de schoonheid van dit soort kunst? Zelfs als je dezelfde kleuren en technieken tientallen keren gebruikt, krijg je totaal verschillende resultaten. Sommige zullen een favoriet zijn, andere niet. Nadat ik de verf van de tegel had gehaald, werd ik er weer verliefd op. Deze tegel is de favoriet van mijn man. Als de top van een golf zei hij, en eigenlijk zei hij dat hij het heel erg leuk vond, inderdaad van mijn man. Het is moeilijk om indruk op hem te maken
